Dúas meniñas. Mentres unha brincaba entre as ondas do Atlántico, a outra enredaba ás beiras do Al Furat (o poderoso río Éufrates). Dúas mulleres. Unha varada nun occidente turbulento, mentres a outra fuxía dun levante aterrador.
A vida tratáraas ben pero, para ese tempo, as súas vidas xa non eran as mesmas. Sen dúbida, as circunstancias persoais en absoluto se podían comparar. Aínda así, a inquedanza por un futuro incerto, mesmo nunha contorna segura, mete medo e desacouga.
A mochila que chegou desde a terra entre os dous ríos, pesaba demasiado. Ela non era quen de apeala, e non lle quedaban folgos para baixar á rúa. Polo tanto, reuníanse na casa. Tomaban un té o un café, e tentaban entenderse. Enriba da mesa, unha morea de emocións descontroladas.
Logo de que o macuto perdera algo de peso, adoitaban quedar na terraza dun café. Parolaran xa de moitas cousas aínda que, de confidencias, moito non contaran. Unha solleira mañá, da saca saíron os pais. Sobre él, o relato foi breve mais, sobre ela, espraiouse. Falaba da súa nai, e a súa faciana mudaba. Todos os sentimentos amodorrados, que a arrouparan dende sempre, espertaron. Chea de ledicia, facía por explicar as sensacións que esas lembranzas evocaban. Morriñenta, sí, mais o seu fermoso sorriso e os seus ollos vivarachos, zumegaban entusiasmo e tenrura.
Escoitándoa, a pequena do Atlántico decatouse do espazo baleiro que cargaban as súas propias alforxas. Aínda que baleiro, tamén pesaba. Cando recordaba a súa nai, engurrábaselle o cello. Na súa memoria non atopaba un colo agarimoso e protector. Un colo que a amparase cando estaba triste, ou cando tiña medo. Algunhas das lembranzas da súa nenez eran grises e, de cando en vez, parecíalle sentir un burato aí onde o corazón.
Cando estas mulleres se coñeceron, unha parecía telo todo e a outra parecía non ter nada. Abofé que á rapaza do Éufrates sobrábanlle lances pero, faltar, faltar non lle faltaba nada.
Pilar Canosa
Escritorio Intercultural 
Deja un comentario